UYKUDA YÜRÜMEK

Bıraksalar uykumu, ömür boyu rüya görürüm.
Tarlalar, kırlar, gökkuşağı benim olsun.
Sadece havada süzülen kuş tüyüne bakıyorum.
Özeniyorum.
Hafiflemek zor olmamalıydı.
Yükleri boşaltmak kolay sanıyordum.
Düşler aldatır.
Rüyalar terk eder.
Gözünü açtığında öfkelenirsin.
Siktiğimin yapay gerçekliğinde yaşayarak.
Sanki çok faydalı ve yararlı olacam.
Ama yok.
Ben süt değilim.
Portakal değilim.
Beni beyaz masalara koymayın.
Orası size göre.
Çünkü siz beyaz masalarda duran renkli, temiz biblolarsınız.
Siz asla tozlanmazsınız, kırılmaz ve yıpranmazsınız.
Ben sineklerle öpüşerek uyurum.
Kırlarda tek başıma yürürüm.
Uyurum, yürürüm, uyurum, yürürüm.
Yüklerimi atmadım daha.
Atamıyorum.
Ama inançlıyım, çöpler boşalacak.
Parmağımı ağzıma sokarak, zorlayarak değil.
Rahatça kusarak.
O zaman gökyüzüne açılacam.
İhtiyaç anında karanlığı kutuya koyup.
Yanımda götürerek.
Bana arkadaşlık edecek siyah.
Ve en iyi dostumla tanıştıracam.
Mavi.